ده سال قبل سران کشورهای دنیا در مقر اروپایی سازمان ملل در ژنو گردهم آمدند تا در خصوص مهم‌ترین پدیده قرن یعنی فناوری اطلاعات و ارتباطات و به ویژه اینترنت به بحث و تبادل نظر بپردازند.این نشست به شکلی غیر رسمی دو بخش مجزا و مهم داشت.
علی شمیرانیدر یک بخش دولت‌ها به توافق رسیدند تا شرایط به کارگیری و استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات را در تمامی عرصه‌ها برای مردم کشورهای خود فراهم سازند.بخش دوم که اتفاقا خوشایند آمریکایی‌ها نبود به موضوع راهبری اینترنت که همچنان در دست آمریکا است مربوط می‌شد. برخی از دولت‌های جهان در آن مقطع معتقد بودند که اینترنت پدیده‌ای جهانی است و لاجرم سیاستگذاری و راهبری آن نیز باید خارج از چارچوب‌های یک کشور بوده و بین‌المللی باشد. آمریکایی‌ها نیز مدعی بودند که دخل و تصرفی در اینترنت نداشته و این مهم به عهده نهادی مستقل است.اگرچه در آن مقطع متحدان اروپایی آمریکا نیز به جد از این مهم دفاع نکردند و ایران یکی از کشورهایی بود که مصرانه و تا انتها بر این خواسته پافشاری کرد.حالا ده سال از آن اجلاس می‌گذرد و شرایط جهانی در فضای مجازی تحولات و البته شوک‌های بزرگی را پشت سرگذاشته است. افشاگری‌های تاریخی و بی‌پایان اداوارد اسنودن نشان می‌دهد که از رهبران اروپایی گرفته تا مردم آمریکا و تمام نقاط جهان قربانی تسلط یکجانبه آمریکا بر اینترنت هستند.شاید به همین جهت است که آمریکایی‌ها در این دوره از اجلاس WSIS علاقه‌ای برای حضور جدی و تداوم این مباحث از خود نشان نمی‌دهند. ایران اما در این دوره احتمالا دیگر تنها مخالف شکست انحصار آمریکا بر اینترنت نیست. حالا کشورهای زیادی در دنیا به این نتیجه رسیده‌اند که در صورت مقاومت آمریکا با بین‌المللی شدن راهبری اینترنت، مسیر خود را از این شبکه جهانی جدا کرده و شبکه‌هایی در سطح ملی برای خود ایجاد کنند.به هر تقدیر همانطور که ده سال قبل اولویت‌های بخش‌های مختلف دنیا به این اجلاس متفاوت بود امسال نیز شاهد این تنوع نگاه‌ها کشورهای آسیایی، اروپایی و آفریقایی بر اجلاس سران درباره جامعه اطلاعاتی هستیم.از این رو باید منتظر ماند و دید تحولات سال‌های اخیر در دنیا که البته تاییدی بر دغدغه‌ها و حقانیت مواضع ایران ده سال قبل بود، در پایان اجلاس WSIS+10 به کجا ختم می‌شود.
منتشر شده در
نظرات
ارسال یک نظر