ایده‌افزایش پهنای باند بین‌المللی کشور موضوع جدیدی نیست و در دولت‌های قبلی هم مطرح شده؛ اما وزارت ارتباطات در دوره ریاست جمهوری آقای روحانی، بارها و بارها از جانب وزیر و معاونانش موضوع پیگیری جدی پهنای باند را در رویدادها ورسانه‌های مختلف مطرح کرده است.
نیما رسول زادهطبیعتا حرف زدن راجع به این ارتقا و رسیدن به سطح مطلوب از نسبت سرانه پهنای باند اتفاقی مثبت و دوست‌داشتنی است. اما آیا واقعا تنها راه‌حل بهبود وضعیت اینترنت در ایران خرید پهنای بیشتر و بیشتر از سمت شرکت ارتباطات زیرساخت است؟ این سوال را از فعالان اینترنتی بپرسید تا آه از نهادشان بلند شود. مدتهاست که مهره‌های موثر بازار خدمات دسترسی اینترنت در ایران از انحصار خدمات پهنای باند به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این عرصه یاد می‌کنند و معتقدند ورود آنها به عنوان اپراتورهای تامین کننده پهنای باند می‌تواند هم کیفیت اینترنت را بالا ببرد و هم قیمت را برای مصرف‌کنندگان نهایی پایین بیاورد؛ مدعایی که از سوی مرکز پژوهش‌های مجلس هم تایید شد و چند هفته پیش با گزارش فوق‌العاده‌ای از طرف دوست خوبم شهرام شریف با نمودار و اعداد و ارقام به شکل ملموسی تبیین شد.در این گزارش به طور خلاصه مشخص شده بود که قیمت هر خط STM1 به نسبت مسافت آن از مبدا آمریکا توسط شرکت‌هایی مثل فلگ ۵۵ برابر ارزان‌تر از عددی است که شرکت زیرساخت در تهران از ارایه‌کنندگان خدمات اینترنت دریافت می‌کند و این تازه ابتدای ماجراست؛ چرا که موضوع فقط قیمت نیست و زیرساخت گاهی چنان خط بی‌کیفیتی در دسترس این شرکت‌ها قرار می‌دهد که کاربر نهایی گاهی از انجام کارهای ابتدایی هم عاجز است و این درست جایی است که موضوع بحث یادداشت امروز است.حرفه‌ای‌های مباحث و پروتکل‌های شبکه می‌دانند که تامین‌کنندگان بین‌المللی پهنای باند، و در صدر آنها فلگ، کتابچه‌های راهنمای مفصلی در اختیار مشتریان خود قرار می‌دهند که با استفاده از دستورات مندرج در آن، شرکت واسط می‌تواند براساس رفتارهای کاربران نهایی خود، ترافیک را با استفاده از مسیرهای متنوع جهانی بسته‌های داده را با تعریف کرده و به مقاصد درست برساند. یکی از نمونه‌های موفق چنین فعالیتی را می‌توان در یکی از شرکت‌های اینترنتی ایرانی دید که با استفاده از بهینه‌سازی درون شبکه‌ای، به کاربران امکان تجربه کیفیتی کم‌نظیر در خدمات انتقال صوت بر بستر اینترنت می‌دهد و این تازه در یک لایه کاربردی‌تر هفت لایه شبکه تعریف شده است.کارشناسانی که موضوع بهینه‌سازی شبکه‌های مبتنی بر IP را در شبکه‌های مختلف ایران و جهان دنبال می‌کنند، معتقدند اگر بهینه‌سازی مناسب و براساس جنس بسته‌های ارسالی و نهایتا مقصد هر کدام از آنها صورت بگیرد، بهینه‌سازی انجام شده، راندمان اینترنت در ایران را حداقل ۱۵ برابر می‌کند و گمانم دیگر نیازی به حساب و کتاب مالی نیست که مطمئن شویم افزایش پانزده‌برابری راندمان با چنین پروژه‌ای در مقابل پانزده برابر کردن حجم پهنای باند کشور موجب چه صرفه‌جویی هنگفتی در ارزبری کشور می‌شود. درست شبیه پروژه‌ی شبکه داخلی انتقال اطلاعات که اگر درست انجام می‌شد و نه با نام و ایده جعلی اینترنت ملی، هشت سال فقط روی کاغذ نمی‌ماند و امروز سطح بالاتری از خدمات در اختیار کاربران اینترنت ایرانی بود.
منتشر شده در
نظرات
ارسال یک نظر