عمر استفاده از فناوری اطلاعات در دنیا را باید ۵۰ سال دانست در حالیکه تنها نزدیک به ۲۰ سال می‌شود توانسته‌ایم ابعاد آن را در قالب جغرافیای کشور تطبیق دهیم.
نود آی سی تی – این فناوری که با گذشت نیم قرن تجربه به سمت کهولت می‌رود، در کشور ما گل عمر خود یعنی جوانی را سپری می‌کند.
جوانی بهترین توشه زندگی است و برای درک آن کافی است که پای صحبت بزرگترها
نشست. اگر کمی به دردل، آه و افسوس‌های آنان گوش دهیم، دوران گذرای جوانی
که با سپری شدن دیگر بار قابل دسترسی نیست را بیشتر غنیمت می‌دانیم.
البته با توجه به اینکه فناوری اطلاعات در کشور ما با توجه به سبقه
طولانی‌تر ارتباطات، به این عنوان پیوند خورده است باید گفت که ارتباطات
ثابت عمری صد ساله دارد اما در مقابل، ارتباطات سیار در کمتر از ۲۵ سال
رشدی نوری داشته و اکنون بیش از ۵ میلیارد انسان در کره خاکی را به هم
پیوند داده است.
فناوری اطلاعات حکم ماشین تازه تولیدی را دارد که قرار است در بزرگراه‌های قدیمی و جدید ارتباطات ثابت و سیار به تاخت بگازد.
اما جالب است که اگر فناوری اطلاعات و پروژه‌های مربوط به آن را فرضا همین
ماشین تازه تولید در نشر بگیریم، متوجه می‌شویم که از هر پنج ماشین تولیدی
در کشورهای توسعه یافته تنها یک ماشین بی عیب و نقص تولید می‌شود و قادر
به ادامه حیات است.
پس ریسک در این حوزه و صنعت بسیار بالاست و برای دستیابی به موفقیت باید
شاخص‌های مربوط به نیروی انسانی، قوانین، تکنیک‌ها و ابزارهای ارتباطی دیگر
کشورها در پروژه‌هایی مشابه را در نظر گرفت و سپس اقدام به تصمیم‌سازی
کرد.
البته نوع تصمیم‌گیری‌ها در حوزه ارتباطات هم بسیار مؤثر است زیرا به
عنوان مثال، ارائه خدمات موبایل در کشور ما تقریبا هم‌زمان با ورود ترکیه
به این بحث شد اما اکنون به گفته مسئولان ارتباطی، حدود شش سال از این کشور
عقب‌تر هستیم.
قطعا چنین صنعت جوانی نیازمند مدیریتی پویاست که تحقق آن در گرو استفاده
از افرادی جوان و مسلط به مباحث جدید فناوری است تا بتوانند حداکثر استفاده
را از ظرفیت‌های سابق برای ورود به زمینه‌های جدید فراهم کنند.
قطعا استفاده از مدیران باتجربه‌ای که در آستانه کهولت سنی قرار دارند، در
این حوزه مؤثر واقع نخواهد افتاد زیرا سرعت تغییر و تحول عرصه نوپای
فناوری اطلاعات به اندازه‌ای است که روند فرسایشی عمر مدیران باتجربه،
یارای به هنگام‌سازی با این سرعت نخواهد بود.
لذا به عقیده بسیاری از کارشناسان فناوری اطلاعات، یکی از دلایل عقب
ماندگی در این حوزه مربوط به انتخاب افرادی باتجربه به جای توانمند و خلاق
بوده است.
صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات در کشور ما هم ذیل تصمیمات مجموعه
وزارتخانه مرتبط با این حوزه، اداره می‌شود که گذری کوتاه به عمر وزرای آن
برای تطبیق با عمر این تکنولوژی، خالی از فایده نخواهد بود.
شهید محمود قندی اولین وزیر پست، تلگراف و تلفن بعد از پیروزی انقلاب
اسلامی بود که با ۳۴ سال سن روی کار آمد و از سال ۵۷ تا ۶۰ بر مسند این
وزارتخانه تکیه زد.
سید مرتضی نبوی نیز با سن ۳۴ سال حد فاصل سال‌های ۶۰ تا ۶۴، وزیر پست، تلگراف و تلفن بود.
سید محمد غرضی که طلایه‌دار تصدی این مسند بود به مدت ۱۳ سال از سال ۶۴ تا
۷۶ در وزارت پست، تلگراف و تلفن حکمرانی کرد. وی در ابتدای ریاستش، ۴۴ سال
داشت.
محمدرضا عارف زمانی به این وزارتخانه رفت که ۴۶ سال داشت اما در هنگام ترک این جایگاه، ۴۹ ساله بود.
در دوره سید احمد معتمدی عنوان وزارت پست، تلگراف و تلفن به وزارت
ارتباطات و فناوری اطلاعات تغییر یافت. وی از سال ۷۹ تا ۸۴ بر این مسند
تکیه زد و در ابتدای کارش ۴۷ ساله بود.
محمد سلیمانی هم از سال ۸۴ تا ۸۸ و در سن ۵۱ سالگی به این سمت منصوب شد.
رضاتقی‌پور انواری متولد سال ۱۳۳۶ در سال ۸۸، به وزارت ارتباطات رفت و سال ۹۱ این پست را تحمیل داد.
محمود واعظی وزیر ارتباطات کنونی هم با ۶۱ سال سن، سال گذشته به این سمت منصوب شد.
با توجه به اینکه عمر فناوری اطلاعات در دنیا از نیم قرن در حال عبور است،
تصمیمات تمامی وزرای بعد از انقلاب این وزارتخانه در این صنعت تأثیرگذار
بوده است.به گزارش تسنیم، حال با جمع و تفریقی ساده به میانگین سنی ۴۷.۹ یا به عبارتی ۴۸ سال
می‌رسیم که باز هم از عمر فناوری اطلاعات در کشور ما ۲۸ سال بزرگتر می‌شود و
لذا اگر این حوزه را با تمام جوانب درک نکردند نباید متعجب شد؛ بالاخره
اختلاف سنی زیاد همواره موضوعی برای عدم درک متقابل بوده است.
ارسال یک نظر